چشم های تو مرا با خود برد...به خیالاتی پر از وسوسه ی چیدن سیب...
به هوایت یک دم...دل من عاشق شد...دل تو ادم بود...دل من مجنون شد...
سیب را خواهم چید...تا ببینم آن را بر لب تو...آن زمانی که لبت با نامش... غرقه ی لبخند است...
من برای دیدن لبخند تو...پای جهنم رفتنم امضا میکنم...تو فقط اشاره کن...من برات دنیا رو برهم میزنم!!!
امضا :دختر پاییز
به سرخی دستان تو در زمستان...
و به زیبایی معصومیت غریبانه ات در انتظار...!
اشک های تو همیشه مخفیانه ریخته می شود...
و خنده های من آشکارا سروده می شود...
شاید معنی زندگی را دیر فهمیده ای و می گریی...
و من بی رحمی آن را زود فهمیده ام و می خندم...
راز خنده های من به درد هایم است!!!
درد های من گناه گریه های توست...!!!
پاییز رفت و دلم غصه دار شد
پا روی دل گذاشت رهسپار شد
پاییز فصل من و غمگسار من
رفت و دوباره دلم بی قرار شد
دل مبتلا به او...او مبتلا به دل
با اشک رفت و با غم ما همقطار شد
راهی به جز سفر برایش نمانده بود
حکمش صدور از طرف آفریدگار شد
یادش گرامی و مهرش همیشگی
جایش دگربار به زمستان واگذار شد
امضا : دختر پائیز
کوله بارش را بسته بود...!
پرسیدم کجا به این عجله؟؟
تنها سکوت کرده و اشک می بارید...!
گفتم بخاطر من نرو... می دانی که تنها می شوم!
و خوب دیده ای که مردم این شهر بی منطق بویی از مهر تو نبرده اند!
بادی وزید...اشک هایش شدت گرفته بودند! ناگاه سکوتش شکسته شد...
آرام مرا در آغوش فشرد...گفت: آری می دانم تنها می شوی...
و خوب دیده ام که مردم این شهر مهر را از دلهایشان پاک کرده اند.
اما باید رفت...تا قدر تک تک لحظه ها را بدانند...! دیگر جای من اینجا نیست. باید ...
باید جایم را به او بدهم...!!!
با فریاد گفتم: اما من او را نمی خواهم. او از من نیست...
دستی بر موهای آشفته ام کشید و تنها لبخند زد...!
و من اینبار به جای او چشمانم بارانی شد...!!!
لحظه ای لبخندش خشکید و نجوایی زیر لب کرد: دوستش نداشته باش اما با او مدارا کن!
من روزی خواهم آمد. اما کاش وقتی آمدم هنوز هم دوستم داشته باشی...نه او را...
و آنگاه با نگاهی پر ز غم رفت..!!!
آری پائیز رفت و زمستان را برایم آرزو کرد...!!!
به امید آمدنش...
امضا : دختر پائیز
برای تو...